Δημήτρης Στεργίου «Μπέμπης» ( 16 Απριλίου 1927 - 24 Δεκέμβρη του 1972) - Ο Θεός του μπουζουκιού

 

 

Γεννημένος στις 16 Απριλίου του 1927 στον Πειραιά, ήρθε από μικρός σε επαφή με τη μουσική καθώς ο πατέρας του έπαιζε πολλά όργανα και συμμετείχε σε μουσικά σύνολα κλασικής μουσικής στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Μαζί του πάντα ο μικρός Δημήτρης παίζοντας μαντολίνο.

Γρήγορα όλοι μιλούσαν για τη δεξιοτεχνία του μικρού καθώς εξελίχθηκε πολύ γρήγορα πάνω στο όργανο. Δεν είχε σκοπό να γίνει επαγγελματίας μουσικός αλλά ο πρόωρος θάνατος του πατέρα του και η ανάγκη της επιβίωσης τον έσπρωξε να αναζητήσει μεροκάματο στα πάλκα της εποχής.

Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε πολύ γρήγορα και αμέσως καθιερώθηκε στο χώρο σαν μεγάλος δεξιοτέχνης. Ο Μπέμπης δεν έπαιζε μόνο μπουζούκι με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, αλλά και κιθάρα, μαντολίνο και όλα τα έγχορδα. 

Ο Γιάννης Σταματίου (Σπόρος) μου είχε πει πως όταν ο Μπέμπης έπιανε το μπουζούκι ή την κιθάρα, τα εξαφάνιζε. Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν από τους ελάχιστους μπουζουξήδες της εποχής του που ήξερε να διαβάζει παρτιτούρα!

Γνωστές ήταν οι «κόντρες» που είχε με τον Χιώτη για το ποιος παίζει πιο γρήγορα. Κόντρες προφανώς για τους γύρω γιατί τους δύο σπουδαίους μουσικούς ένωνε ο σεβασμός και η αλληλοεκτίμηση. Κάποτε ο Χιώτης είχε δηλώσει: «Εγώ παίζω όσο γρήγορα μπορώ, ο Μπέμπης όσο γρήγορα θέλει».

Σε μία συζήτηση με τον αείμνηστο Γιάννη Σταματίου (Σπόρο), τον είχα ρωτήσει ποιος ήτανε καλύτερος παίχτης. Ο ίδιος μου είπε ότι ο Μπέμπης ήτανε ασύλληπτος παίχτης αλλά είχε ένα «ελάττωμα». Ήτανε «μπουζουξής». Δεν είχε δηλαδή το ανοιχτό μυαλό του Χιώτη. Πίστευε ότι το μπουζούκι είναι αυτό και πρέπει να παίζεται έτσι. 

Έμεινε πιστός μέχρι το τέλος στο τρίχορδο μπουζούκι και δεν έπαιξε ποτέ το τετράχορδο που λάνσαρε ο Χιώτης εκείνα τα χρόνια. Ήτανε περίεργος σαν χαρακτήρας.

Ο ίδιος αρνιότανε πεισματικά να μπει στο στούντιο να ηχογραφήσει λέγοντας: «Εμένα δε θα με κάνετε γραμμόφωνο. Όποιος θέλει να με ακούσει να έρθει στο μαγαζί που δουλεύω». Αυτή του η άρνηση είχε σαν αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα ελάχιστα δείγματα της δουλειάς του.

Το 1956 ηχογραφεί στην His Master’s Voice το θρυλικό «Πενιές του Μπέμπη». Ακούγοντάς κανείς μπορεί εύκολα να αντιληφθεί το μεγαλείο του Μπέμπη στο ταξίμι στην αρχή όσο και την επιρροή του από την κλασσική μουσική στο allegro θέμα που ακολουθεί.

 

Το 1959 φεύγει για την Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, σύνηθες φαινόμενο αρκετών μπουζουξήδων της εποχής. Εκεί ηχογραφεί το 1960 το «Χάρο» και το «Δεν ξαναπαίζω ζάρια πια», που τραγουδάει ο ίδιος με μοναδικό τρόπο, αλλά και το ορχηστρικό «Bebi’s Lament». Δυστυχώς όμως τα χρόνια της Αμερικής θα αποδειχθούν καταστροφικά για το Μπέμπη. 

Εκεί θα αρχίσει ο εθισμός του στο ποτό, με αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω μόνιμα το 1965 με κλονισμένη υγεία και δυστυχώς χωρίς να μπορεί να αποδώσει όπως παλιά. Τα οικονομικά προβλήματα δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους, γιατί λόγω του αλκοολισμού δεν μπορεί να στεριώσει σε μαγαζί, φέρνοντας σε δύσκολη θέση την οικογένειά του (τη γυναίκα και τις 2 κόρες του).

Αρκετές φορές νοσηλεύτηκε στο Κρατικό Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων στο Δαφνί, προσπαθώντας να απαλλαγεί από τον εφιάλτη του ποτού. Δεν τα κατάφερε όμως και στις 24 Δεκέμβρη του 1972, μετά από άλλη μια εισαγωγή του σε κωματώδη κατάσταση, αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 45 ετών. 

Αυτό έμελλε να είναι το άδοξο τέλος ενός τεράστιου σολίστα που άφησε το όνομα του γραμμένο με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία της μουσικής…

Στη φωτογραφία το μπουζούκι του Δημήτρη Στεργίου (από την έκθεση οργάνων της διημερίδας για το μπουζούκι στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης)

ΒΙΝΤΕΟ.

 

ΠΗΓΗ. ogdoo