Σταύρος Ξαρχάκος - Νυν και Αεί (1974)

 

 

Μέσα στον κατακλυσμό της θεοδωρακικής πλημμυρίδας που σημειώθηκε το 1974, το έτος της Μεταπολίτευσης, ο Σταύρος Ξαρχάκος έδωσε ένα βροντερό παρών και στάθηκε ο πιο ανταγωνιστικός αντίποδας αυτού του ρεύματος. 

Γιατί η χρονιά εκείνη αποδείχθηκε ή πλέον παραγωγική για τον σπουδαίο συνθέτη, καθώς παρουσίασε μαζεμένους πέντε καινούργιους δίσκους και μάλιστα από τους σημαντικότερους της καριέρας του! 

Σημειώνω: "Το Μεγάλο μας Τσίρκο", "Συλλογή", "Κόκκινα Τριαντάφυλλα για Μένα", "Χωρίς Λόγια" και "Νυν και Αεί". Όλοι τους αριστουργηματικοί δίσκοι, έστω κι αν δε γνώρισαν όλοι την ίδια ευρεία αποδοχή από το κοινό.
Ας σταθούμε λοιπόν στον κύκλο τραγουδιών με το γενικό τίτλο "Νυν και Αεί", τον οποίο κατατάσσω στους κορυφαίους δίσκους που μας έδωσε συνολικά ο συνθέτης, πλάι στα "Ένα μεσημέρι", "Διόνυσε, καλοκαίρι μας" και "Ρεμπέτικο". Τείνω μάλιστα αυτόν να θεωρώ τον κορυφαίο του. 

Ένα σφριγηλό έργο με εξαιρετική μουσική έμπνευση, αριστουργηματικούς και πολυσήμαντους στίχους από τον Νίκο Γκάτσο, συγκλονιστικές ερμηνείες από την έμπειρη Βίκυ Μοσχολιού και τον νεοφώτιστο ακόμη Νίκο Δημητράτο, αλλά και μια λεπτοδουλεμένη ενορχήστρωση με λόγιες αποχρώσεις που αναδεικνύει διαυγέστατα τις υπέροχες μελωδίες των τραγουδιών.  

Ο δίσκος ξεκινά με το έξοχο ομώνυμο τραγούδι που ανασκαλεύει οδυνηρές εμπειρίες της δύσκολης εποχής που είχε προηγηθεί. Οι δυνατοί στίχοι ποιητικών αξιώσεων του Νίκου Γκάτσου φορτίζουν δυναμικά την έμπνευση του συνθέτη σε κάθε τραγούδι και αφυπνίζουν συνειδήσεις. 

Αν θα θέλαμε να σταθούμε μόνο σε κάποιες ακρώρειες, θα ξεχωρίζαμε τα τραγούδια "Στον κάτω δρόμο", "Ο μαύρος ήλιος", "Ανώνυμον" και, πάνω απ' όλα, στο σπαρακτικό adagio "Μεγάλη Παρασκευή". Κάθε πλευρά του δίσκου κλείνει μ' έναν λυτρωτικό επίλογο που παιανίζει το λαμπρό χορό της καινούργιας μέρας που ανατέλλει ("Ήρθε ο καιρός", "Εμείς που μείναμε"). 

 
ΥΓ. Ο πίνακας του εξωφύλλου είναι σχεδιασμένος από τον μεγάλο ζωγράφο Γιάννη Μόραλη.

 

ΠΗΓΗ. diskovolos58