Φαίνεται σαν χθες και όμως πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια.
Ήταν 6 Αυγούστου 1999 όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος της Ρίτας Σακελλαρίου όπου
και συγκλόνισε όλη την κοινή γνώμη.
Ελάχιστοι γνώριζαν την μάχη που έδινε με
την επάρατη νόσο. Λίγους μήνες πριν τον θάνατό της άλλωστε ήταν σε περιοδεία
στην Αυστραλία.
Η Ρίτα Σακελλαρίου, μία γνήσια λαϊκή φωνή, ένας γνήσιος λαϊκός
άνθρωπος, πέρα από τις μεγάλες και διαχρονικές της επιτυχίες, στιγμάτισε μία
ολόκληρη εποχή, εκείνη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές του ’90. Υπηρέτησε
με πάθος και ζήλο αλλά και με τεράστιο επαγγελματισμό, ψυχή τε σώματι θα έλεγα,
αυτήν την εποχή και μάλιστα στο πιο γκροτέσκο μέγεθος και κιτς μεγαλείο της .
Η
εποχή των μπουζουκιών και των τραγουδιών σλόγκαν αν είχε μια βασίλισσα, αυτή
αναμφισβήτητα θα ήταν η Ρίτα Σακελλαρίου! Πέρα από αυτό όμως θα ήταν άδικο να
μην αναγνωρίσω ότι είναι μία από τις σημαντικότερες λαϊκές φωνές του περασμένου
αιώνα.
Η Ρίτα Σακελλαρίου γεννήθηκε στη Σητεία της Κρήτης, στις 22
Νοεμβρίου του 1934. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη λαϊκή συνοικία των
προσφυγικών στα Ταμπούρια, στο Κερατσίνι. Έχασε τον πατέρα της στον εμφύλιο και
παντρεύτηκε από ανάγκη, σε ηλικία μόλις 14 ετών.
Από αυτό το γάμο απέκτησε δύο
παιδιά και όταν χώρισε έπιασε δουλειά ως εργάτρια στα Λιπάσματα, στου
Παπαστράτου, ακόμα και στη χωματερή. Δύσκολα χρόνια που η ίδια σε συνεντεύξεις
της αναφερόταν με πικρία.
Ως τραγουδίστρια πρωτοεμφανίστηκε στο Μύλο, στο Πέραμα. Εκεί
την ανακάλυψε ο Στέλιος Χρυσίνης που άκουσε το ιδιαίτερο ηχόχρωμα στη φωνή της
και της έδωσε τα πρώτα τραγούδια.
Έπειτα βρέθηκε στο Φαληρικό Δέλτα, μετά στις
Τζιτζιφιές, κάνοντας σεγόντα στους μεγάλους ρεμπέτες τον Βασίλη Τσιτσάνη και
τον Γιάννη Παπαϊωάννου, με τους οποίους συνεργάστηκε οχτώ χρόνια. Μεγάλο
σχολείο έλεγε.
Πάντα εξέφραζε τον θαυμασμό της σε αυτούς τους μεγάλους του
ελληνικού τραγουδιού. Αργότερα έγινε πρώτη φίρμα στην «Τριάνα» του Χειλά με το
διαχρονικό και κλασικό πλέον τραγούδι «Ιστορία μου, αμαρτία μου».
Με το δεύτερο σύζυγό της, τον παλαιστή Σιδηρόπουλο, άνοιξε
το κέντρο Κουίν Αν στην εθνική οδό. Το Κουίν Αν γίνεται τόπος αναφοράς της
κοσμικής Αθήνας και από τα τραπέζια του πέρασαν ορισμένα από τα μεγαλύτερα
ονόματα της εποχής, ακόμα και ο τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Σπύρος Άγκνιου αλλά
και ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Αντονι Κουίν, η Μελίνα Μερκούρη και άλλοι.
Ήδη είχε
τα πολύ μεγάλα της σουξέ που είναι πλέον διαχρονικά όπως: «Παράνομη μου αγάπη»,
«Κάθε ηλιοβασίλεμα», «Αν κάνω άτακτη ζωή». Μεγάλος θαυμαστής της – γνωστό σε
όλο το Πανελλήνιο άλλωστε – ο Ανδρέας Παπανδρέου, θαμώνας του Κουίν Αν και όχι
μόνο, πάντα ήθελε να του τραγουδάει και να χορεύει το «Αυτός ο άνθρωπος,
αυτός». Η χρυσή εποχή του Κουίν Αν κράτησε πέντε χρόνια, όσο και ο δεύτερος
γάμος της, από τον οποίο απέκτησε ακόμα τρία παιδιά
Η μεγάλη στροφή στην καρίερα της ήρθε όταν πήγε στη Νεράιδα,
μαζί με την Άννα Βίσση, είχε αδυνατίσει, είχε βάψει ξανθά τα μαλλιά της και ο
κόσμος την αναγνώρισε μόνο από τη φωνή.
Την ίδια χρονική στιγμή, το 1986, κάνει
τον δίσκο «Αρέσω» με τον Νίκο Καρβέλα. Από αυτόν το δίσκο γίνεται το μεγάλο
σουξέ «Η Γάτα» («Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα») και ακολούθησαν με τα
χρόνια άλλα τραγούδια σλόγκαν όπως το «Οι σαραντάρες=δύο εικοσάρες», «Αυτός ο
έρωτας, αυτό το αγόρι», αλλά και το «Εγώ δεν πάω Μέγαρο».
Το βράδυ πριν πεθάνει, ζήτησε από το Λάκη Κορρέ (τον επί
20ετίας πιστό της συνεργάτη) να της βάψει τα νύχια στο δεξί της χέρι. Σαν να
μην την αφορούσε ο θάνατος, σαν να μην τον φοβόταν. Τελευταία φράση της ήταν,
«Αχ, Λάκη, κι είχα τόσα ακόμη να κάνω!»
Η Ρίτα Σακελλαρίου ήταν μια γυναίκα που πέρασε πολύ δύσκολα
παιδικά χρόνια, πήρε την τύχη στα χέρια της όμως, τολμούσε όχι μόνο να κάνει
μεγάλες αλλαγές αλλά και να προκαλέσει και στο τέλος να πετύχει.
ΠΗΓΗ. artmagazinoweb
ΒΙΝΤΕΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου